Umursamamak, çevremdeki herkeste gözlemlediğim bir hal, sadece kendisini doğrudan etkileyecek durumlara bulaşmak, onda da korkak olmak sanırım yine üçüncü dünya ülkesi vatandaşı olmanın ve hep baskı ve maddi korku altında yaşamanın gerektirdiği bir durum. Her an sallantıda bir zeminde yaşayınca daha korkak daha kaypak oluyorsun haliyle. Fakat bu korkaklık, aman bana bulaşmıyorsa ben de ona bulaşmıyayım yaklaşımını bir yaşam stili haline gelince sonuçta olan yine birey olarak insanlığımıza oluyor. Bireylerde toplumu oluşturduğu için, toplumun genel yaklaşımı bu oluyor ve aksini düşünen bir birey varsa da o da toplumun normlarına uymak adına, mizaç olarak çok aykırı değil ise sesini çıkaramıyor. Neye sesler çıkmıyor, haksızlığa çıkmıyor, kendi doğrusunu savunmaya çıkmıyor. Artık boş veren bir insan oluyorsun. Boş verip, yiyen, içen, sıçan, uyumlaşmış toplumun bir bireyi oluyorsun. Ve bunu sorgulamayı unutuyorsun, varını yoğunu kendi rahatın ve kendi çocuklarının rahatı için harcıyorsun, oysa onların büyüyeceği ortamı değiştirmek için hiç bir çaba harcamadığın için onların çok daha zorlanacağının farkına varmıyorsun.
