34 ve ağırlıklar

34 yaşındayım.

Kendimle insan olarak gurur duymak isteyeceğim bir yaş. Ama elimde var sıfır, yıllardır böyle hissediyorum. Ve bu his, bir şey yapma isteğimi boğacak kadar ağır.

Yokluk hissedip hayıflanmak, sanirim değişiklik yapmak için çabalamaktan daha kolay geliyor.
64'umde de mi bu hislerle mi olucam, hayatimi da boyle yasayip bitircek olma ihtimalim epey ürkütücü, ama bu fikir bile beni fıştıklamaya yetmiyor.

Bir de bu kadar ağırlığını hissettiğim diğer his, özlem.

Arkadaşlarımı özlüyorum, hepsi benden uzak. Onların yokluğu beni amaçlarımız yolunda yalnız bıraktı. Her şeyi onlarla beraber yapacağımı sanıyordum, oysa bir yere kadarmış beraberlik. Dünyanın dört bir yanına dağılıp telefonlarda, internet üzerinde, yılda bir kere bile görüşmeden devam ettirdiğimiz dostluklar, yokluktan daha iyi ama onlarla baraber olmamizin yanindan bile gecemez.

Mesafe olarak yakın olanlarlasa da iş, üşenme, hayat eşleri, çocuk arasında sıkışık, eskinin gölgesinde görüşüyoruz. Ama hic eskisi gibi değil.

Arkadaşlar için kalp ağrısı çekilebileceğini 30larımda öğrendim.

Sevgilimi özlüyorum, bir var, bir yok. Olduğunda da başka bir mekanda daha özgür olduğumuz zamanları özlüyorum.

Ailemin baskısından sıkılıyorum ama bir on yıla onların da olmayacağını düşünüp onlara da özlem duyuyorum.

Altı yıl önce ölen teyzemi özlüyorum, "günaydın güzelim" diye telefon açmasını özlüyorum.

Yaşın getirdiği sosyal baskıdan sıkılıyorum, herkesin aynı standart yaşamı yaşaması için yapılan baskıdan sıkılıyorum. Onları takmıyorum demekten sıkılıyorum, ama içten içe taktığımı hissettiğimde yaşadığım panikten sıkılıyorum.

Sorumluluk almaktan korkuyorum, kendi hayatima getireceğim değişikliklerden, bu degisikliklerden cevremdeki insanlarin etkilenmesinden ve onlarin mutsuz olma ihtimalinden korkuyorum.

ben beşbuçuk senedir bu İstanbul'u sevemedim! bu da farkli bir yazi.. Evinde hissetmek uzere....